BAŞLIK: MEB ÇATISI ALTINDAN ÇIKMAK

Seans sayısının artırılmasının gerekliliğini hep yazıp çiziyoruz. Ancak bazı kurnazlar zammı az bulunca nedense bunu gündeme getiriyorlar. Şahsen bu işlerle uğraşan bürokrat olsam böyle bir talebi böyle bir zamanda asla samimi bulmam. Bu talep zammın ikinci gününde değil, her gün yapılmalı hem de delili ve ispatlarıyla. Yani önce talebin çocukların faydasına olduğunu karşı tarafı ikna etmek gerekir.
İş veren gözüyle bakacak olursam gerçek değeri verilmedikçe yada ben yaptığım işe değer biçemedikçe seans sayısının artması benim için ve öğretmenlerim için ekstra külfettir diğer taraftan niteliksel olarak beni geriye götürür diye düşünüyorum.
Sayın Barış bahsetmişti, uzman yada doktoralı biri ile yeni mezun bir öğretmene aynı ders ücretini almamalı diye. Buna mahkum edildik. Biz kurumumuzda tam da bunu yaşıyoruz.

10 yıldır yazıyorum haftada 2 seans komedisiyle özel eğitim olmaz diye. şu anda geriye dönük yazdıklarımı araştıracak zamanım yok, merak edenler girip bulabilir!

Zor değil aslında. Bizim her yıl ilan ettiğimiz ücretler var. Meb, maliye aylık ödeyeceği ücreti belirliyor. Ben seans ucretimi 300 yaparim sen 200 öbürü 150 illere hatta ilçelere göre değişir. Aile 10 seans istiyor devlet 1250 veriyor üstünü tamamlar yada tamamlamaz. Temel olarak dershane veya özel okulla aynı mantık. 6 bine de kurs var 30 bine de hepside ayakta. İstanbul da 20 bine de özel okul var 100 bine de. Meb beni egitim konusunda istediği gibi denetlesin ama vay çocuk 10 dk geç geldi vay kamerada ki bu mu vergi borcun nerde işleriyle uğraşmasın. Parayı aileye versin aileyi denetlesin... 2 -3ay sistemde egitim almayan çocuğun ailesine para da ödemesin. Çeşitli alternatif yollar çözümler bulunur

garip yazan:
Sayın garip, umarım "eğitimci geçinenlerle" sizi kasdettiğimi düşünmediniz.

Seans sayılarının standart olmaması, her çocuğun eğitim gereksiniminin farklı olması vs. konularında sonuna kadar size katılıyorum. Benim vurgulamak istediğim konu işin parasal kısmı.

Devletin bu işe ayırdığı bir bütçe var. İyi veya kötü bunu aşamıyoruz. Bu bütçeyi ise pek de mantık çerçevesinde olmayacak şekilde kullanan MEB var. Burada bazı arkadaşların seans artsın, ödeme de artar argümanının boş olduğunu anlatmaya çalışıyorum. Biz bu süreci daha önce yaşadık. Seans sayısını 6+2 den 8+4 de çıkartalım, aldığımız para %30 artacak dediler. Yanlış hatırlamıyorsam o sene artış da yapılmadı ve seans ücreti artmak bir yana %25 düştü. Son 10 senelik bilançoda ise aldığımız ücret 10 sene öncenin beşte birine indi.

Sonuç ne? Geçmişte devlette çalışan bir öğretmenin 1,5-2 katını alan eğitimcilerimiz varken bugün pek çok kişi asgari ücreti nasıl ödeyeceğini düşünür hale geldi.

İşin parası bir yana artık kırtasiyesi, bürokrasisi de canımızdan bezdirdi. Bu işin mevzuatını hazırlayan kişiler oturup 30 çocuktan 3 tanesini bir araya getirip grup yapmamızın imkansız olduğunun farkında bile değiller.

Her neyse... ben bıktım, yıldım artık. Bir iyileşme düzelme umudu da görmüyorum. Nereye kadar giderse artık...

gezenti yazan:
Değerli arkadaşım teveccühünüz için çok teşekkür ederim ancak böyle öneriler geldiğinde benim aklıma hemen Nasreddin hocanın fil fıkrası gelir... ve bunu bizzat yaşamış, hatta o fili sırtında taşımış biriyim.

O yüzden her türlü katkıya varım ama hiç bir işin başında olmak istemem.

garip yazan:
Şimdi bu ifadeyi biraz açmak gerekiyor.

Bütçe talimatı aynen aşağıdaki gibi:

" ...özel eğitim okulları ile özel eğitim ve rehabilitasyon merkezlerinde engelli bireylere verilen destek eğitiminin bütçeden karşılanacak kısmı; katma değer vergisi hariç olmak üzere bireysel eğitim için aylık 1.164 TL, grup eğitimi için aylık 326 TL olarak belirlenmiştir.

b) Belirlenen tutarlar, Millî Eğitim Bakanlığı bütçesine bu amaçla konulan ödenekten, bu tutarları aşan kısmı ise ilgililer tarafından karşılanır."

Anlaşılacağı üzere, Maliye'yi nasıl eğitim verileceği, kaç seans verileceği vs gibi konular ilgilendirmiyor. Gayet açık: "ben bütçeden kişi başına şu kadarını karşılarım" diyor.

Bir sonraki ifadede ise, "bunu aşan bir ücret varsa bunu kişinin kendi karşılar" diyor.

Aslında bu mevzuat 8-10 sene öncesinde kendi ücretlerimizi belirleme ve gerekirse fark ücreti talep etme imkanı sağlıyordu. Hukuken yine sağlıyor. Ancak "bazı kurumların ve velilerin baskısıyla" MEB yönetmeliğe bu parayla 8 seans eğitim verilmesi şartını getirdi.

Ben o tarihte bunu kurumlar arasında rekabeti ve hizmet niteliğindeki çeşitlenmeyi engelliyor diye iptali için Rekabet Kurumuna şikayet ettim. Ne yazık ki benden başka kimse dert etmedi. Rekabet Kurumu ise Kamu Kurumuyla ilgili karar veremeyeceğini, bunun idari dava konusu olduğunu söyledi. Yine ne yazık ki hiç kimse bu konuyu yargıya götürmeyi talep etmedi. Çünkü o zaman ödenen rakamlar fena değildi ve kimse tarafından bir sorun olarak görünmüyordu.

Marifet güncel durumlara göre aksiyon almak değil, ileride ortaya çıkabilecek sorunları öngörmektir. Şu ana kadar sektörün yürüttüğü tüm mücadeleler "parasal" kaynaklıdır. YAni ödenen paranın kısıtlanmasıyla ilgili konular dikkat çekmektedir. Üzülerek belirtmeliyim ki sektörün büyük kısmının yaptığı işin nasıl olması gerektiğiyle ilgili ciddi bir bakış açısı bile mevcut değil.

Bu mentalitenin bizi nereye taşıdığı, nereye getirdiği de çok açık. Fabrika bandı gibi 8 seans Ram tarafından üstünkörü yapılandırılmış ders için çocukları kamera önünden geçirip sertifikalı öğretmenlerle derse sokan ve her yıl ücret artışını mucizevi bir çözüm olarak hevesle bekleyen bir sektör. MEB'i suçluyoruz ama işin böyle olmasını biz talep ettik. Kolay olanı istedik şimdi zorluğunu yaşıyoruz.

Mücadele etmek lazım demişsiniz. İnsan inandığı değerler için mücadele eder. Sizce bu sektörün yüzde kaçı bu sistemin yanlış olduğuna inanıyor. Sorun olarak gördüğümüz şeyler bile belli... Kota, servis vs. Yaptığımız işin ana unsuru, yani eğitim bunun neresinde?

Sayin baris size katılmakla beraber yine de özel eğitim Öğrencileri ve çoğunluğunun beklentilerinin yüksek olduğunu, aldıkları eğitimi önemseyen aileler olduğunu bildiğim bir alani savunmak, mücadele etmek gerek diyorum. Geçenlerde yazdığım sizinde kisaca olmaz dediğiniz arkadaşım (300 ogrenciyle aylık 380 bin fatura kesen arkadaşım) 380x1.35 = 513 hesabıyla büyük kazanım.oldu diyor. Tekrar söylüyorum 300 ogrenci üzeri kurumlar çok da şikayetçi değil. Çünkü günü kurtariyorlar. Çünkü sizin benim gibi yüksek lisanslı doktorali öğretmen derdinde değiller. Çünkü materyal almıyorlar. Çünkü her sene öğretmen değiştiriyorlar. Çünkü ler uzar gider. En önemli Çünkü de bu kurumların büyük çoğunluğu bilinçli aile de istemiyor. O yüzden aileye odeme yapılmasına şiddetle karşı çıkıyorlar. Bilinçli aile bakim parasına bile dokunmadan çocuğunun eğitimine aktarıyor. Çoğunluk bu mücadeleye katılmayacak diye ( yada sayin garip ben mimliyim dediniz dernekler nezdinde ) onlara rağmen bu gidişin durdurulması lazım. Zam %100 olsaydı da müdahale etmek lazımdı, 0 olsaydı da. Benim meselem zam değil. Ben alan mezunu yüksek lisanslı bir ozel egitim uzmanı olarak yuzbinlerce çocuğun elinden kayıp giden ve sadece bakakaldigimiz bir gidişe dur diyebiliriz yada en azından deneyebiliriz diyorum. Google da aratiniz İngilizce Fransızca almanca .... autism materials, dyslexia materials onlarca site çıkıyor. Türkiye de biz yıllardır anaokulu oyuncakları ile çalışmadık mi. Yada kendimiz geliştirmeye çalışmadık mi . Son yıllarda bir kac girişimci bir şeyler yapmaya çalışıyor. Ama sonuc 3000 kurumun olduğu yerde, 1 milyona yakın çocuğun ozel egitim alması gereken bir ülkede ozel egitim materyali üreten firmalar cogalmiyorsa......
Ne bileyim bilip, susan olmak istemiyorum belki.

''parayı aileye versin'' tam olarak bunu anlayamadım. parayı aileye verdi hizmeti kurumlar yapıyor. yani aile gelip bu parayı kuruma mı verecek . sizce verecek mi? nasıl verecek? neden verecek? şimdi bu kurumların derdi yok bir de para için velinin arkasında mı dolaşacak? yada aileye el mi açacak? bu parayı veliye verme isteği bence çok mantıklı bir durum değil?